تاریخچه استفاده از آشکار ساز مادون قرمز

استفاده از آشکارسازهای مادون قرمز از حدود دویست سال پیش توسط آزمایش آقای W.Herschel آغاز گردید. وی در سال ۱۸۰۰ در آزمایش خود اثبات کرد که نور در طول موج‌هایی که برای چشم انسان نامرئی هستند نیز وجود دارد. دو نوع آشکارسازمادون قرمز( نوری و حرارتی) داریم. آشکارسازهای اولیه که مورد استفاده قرار گرفتند آشکارسازهای حرارتی بودند. از آغاز دهه‌ی ۱۹۴۰ آشکارسازهای نوری که دارای پاسخ زمانی و حساسیت مناسب‌تری نسبت به آشکارسازهای حرارتی بودند به طور گسترده‌ای توسعه یافتند. اولین آشکارساز عملی مادون قرمز PbS بود که به طول موج‌های مادون قرمز تا  حساس بود. در اواخر دهه‌ی ۱۹۴۰ و اوایل ۱۹۵۰ گستره‌ی وسیعی از مواد جدید برای آشکارسازی مادون قرمز مورد توجه قرار گرفتند. PbSe و PbTe و InSb از آن جمله‌اند که محدوده‌ی طیفی بیشتری از PbS را نیز دارند. در اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ اولین آلیاژهای نیمه هادی به صورت ترکیبات گروه‌های III-V و II-IV و II-VI معرفی شدند این آلیاژها دارای شکاف باند باریکتر بودند. با ظهور فتولیتوگرافی در اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰ از آن در ساخت آشکارسازهای مادون قرمز استفاده گردید؛ توسعه‌ی آشکارسازهای فتوولتائیک با دسترسی به ماده‌ی تک بلور InSb   نیز، در همین دهه رخ داد.